Dagboek over een gebroken knieschijf
Je breekt je knieschijf en wat dan? Je zoekt op internet wat anderen hebben meegemaakt. Hoe gingen zij ermee om en hoe lang duurde het voor ze weer volledig hersteld waren. Natuurlijk gaat het proces bij iedereen anders. Dat hangt af van je gezondheid, leeftijd, begeleiding etc. Dit is mijn verhaal.
Oktober 2022
Eventjes naar de R&D, dacht ik. Ik stak de laadruimte over naar het tegenover gelegen kantoor. We waren vorige week verhuisd naar het nieuwe pand. Toen moest je goed opletten waar je liep, maar nu was de laadruimte helemaal leeg. Althans dat dacht ik, want ik zag de de buizen die net bezorgd waren en dwars over mijn looprichting lagen, helemaal over het hoofd. Ze rolden rinkelende weg, toen ik met een harde klap voorover op het beton viel. Mijn linkerknie en rechterhand vingen de klap op, waardoor ik niet op mijn gezicht viel.
Meteen toen ik op mijn gat wilde gaan zitten, voelde ik dat het mis was met mijn knie. Ik wilde gaan staan, maar dat ging niet. Mijn toegesnelde collega hielp mij overeind en met gebogen knie hinkelde ik ondersteund naar het kantoor, waar een andere collega de huisarts belde. Ik mocht gelijk komen, dus hinkelen naar de auto en naar mijn huisarts, die thuis op de hoek van mijn straat zit.
Het duurde ontzettend lang voor ik geholpen werd, want de arts was op huisbezoek. In de behandelkamer bevoelde ze mijn knie en ik schreeuwde het uit, toen ze op mijn knieschijf drukte.
'Die is gebroken,' zei ze. Ik moest rekening houden met een herstel van een paar maanden. Om mijn collega niet teveel te belasten, belde ik mijn man die thuis was, om mij naar het ziekenhuis te brengen.
De rit naar het ziekenhuis was pijnlijk en gelukkig was er een rolstoel om mij naar de radiologie te rijden. Daar werden foto's gemaakt en ze vroegen of ik mijn been wilde strekken, maar dat ging niet. Ondanks dat was er duidelijk een breuk te zien, verticaal over mijn knieschijf. Ik mocht mij melden bij de gipskamer, dus ik strompelde met de krukken, die mijn man van huis had meegenomen naar de wachtruimte.
Eenmaal aan de beurt moest ik weer onder begeleiding van een arts proberen mijn been te strekken. Het was pijnlijk, maar lukte tenslotte en ik kreeg een mooie blauwe brace om mijn knie, over mijn legging heen en een afspraak voor volgende week maandag.
Thuisgekomen zonk ik neer op onze luxe bank en liet het onderstuk elektrisch omhoog komen. Wat was ik blij dat we een paar maanden terug zo’n bank hadden gekocht. Daar zat ik dan en wat doe je om je gedachten te verzetten en je tijd in te vullen? Ik informeerde de digitale wereld over mijn ongeluk.
Ik had geen broek die over mijn brace paste, dus na twee dagen slapen in mijn legging, trok ik maar een rok aan. Ik durfde de trap niet op, dus de kinderen hadden het logeerbed in de huiskamer gezet. Douchen was er niet bij, dus ik waste mij met een washandje en een teiltje, gezeten op een stoel. Ik snakte naar een douche om mijn haar te wassen, dus regelde ik een lidmaatschap op de thuiszorg en diende een aanvraag in voor hulp. Dat kwam snel op gang en de hulp waste mijn haren met een shampoo cap. Ik voelde mij weer helemaal fris.
Slapen was een probleem. De brace gaf veel te veel ruimte voor beweging en regelmatig maakte ik een verkeerde beweging met flinke pijnscheuten tot gevolg. 's Nachts en ook overdag rolde ik mijzelf voort op de eetkamerstoel met wieltjes. Lopen met de krukken was geen succes, omdat mijn hand pijn deed. Mijn man haalde een toiletverhoger en een rolstoel bij de thuiszorg.
Week 1
Na een week ging ik terug naar het ziekenhuis en kreeg ik een gipsverband van lies tot enkel. Ik mocht zelf een kleurtje uitzoeken en koos voor camouflage roze. Ik plaatste een foto op Facebook en kreeg al snel een goede tip: koop een schaatsbroek met volledige ritsen aan de zijkant. Wat een opluchting was dat, toen ik die gekocht had en aantrok. Tot dan droeg ik een rok en had een fleece deken over mijn benen, want het was best wel koud in oktober en we moesten minder stoken vanwege de energiecrisis door de oorlog in Oekraïne.
Door het gips kon mijn knie niet meer bewegen, maar slapen en naar de wc gaan was nog steeds lastig. Ik begon het lezen, televisie kijken en spelen op mijn mobiel zat te worden en probeerde in te loggen op mijn werkaccount. Door de verhuizing werkte de verbinding niet meer. Toen die eenmaal hersteld was, pakte ik het werk weer op. Niet te veel, want het zat niet lekker met de laptop op schoot, hij stond scheef door het gips.
Mijn man werd helemaal gek van mijn haar, dat extra hard leek uit te vallen. Ik waste het nu met hulp van de thuiszorg bij de kraan in de keuken en de hulp bij wassen en aankleden werd afgebouwd, want ik werd zelf steeds handiger. Het lukte mij op een gegeven moment ook om mijn sok van mijn linkerbeen zelf aan en uit te doen.
Doordat mijn gezwollen been slonk, zwabberende het gips om mijn been en ik liep het steeds op te hijsen. Ik mocht terugkomen om het te vervangen. Ik koos nu voor gips met blauwe kattenpootjes, wat mijn dochter geweldig vond. Ik mocht mijn been ook volledig belasten, zei de zuster van de gipskamer, dus bracht mijn man mij een paar dagen later naar mijn vriendin om te knutselen en zou ik zelf terug lopen. Die paar straten waren toch te vermoeiend. Ik kreeg last van mijn rug. Toch ging ik daarna vaker lopen, mee naar de supermarkt en de kringloop. En de trap op. Boven douchen met een vuilniszak om het gips. In de douche, gezeten op het bankje dat we daar hadden ingebouwd, kon ik zelf mijn haar wassen.
Week 6
Na twee weken ging het 'poesjes' gips er weer af en de volgende dag moest ik mij melden bij de bedrijfsarts. Ik moest rustig aan doen en er zou een reïntegratieplan worden opgesteld. Ik zei maar niet dat ik al dagelijks ruim vier uur werkte. Ook de fysiotherapie werd opgestart. Het logeerbed ging weer naar boven en ik verheugde mij op een nacht naast mijn man. Ik werd wakker naast een lege plek. Omdat ik met mijn zere been op mijn rug moest slapen, snurk ik. Hij was naar de logeerkamer gevlucht. Dus nam ik de nacht daarna weer mijn toevlucht tot de logeerkamer.
Mijn been was bovendien aan het vervellen. Overal lagen schilfers, in bed, op de vloer in de slaapkamer, wc en badkamer. Echt goor en dan ook nog dat uitvallende haar.
Van de fysio moest ik met mijn hand mijn knieschijf heen en weer wiebelen en met de muis van mijn hand naar beneden duwen om de spieren te strekken. Verder had ik oefeningen om mijn been te strekken en in een liggende of zittende houding begeleid mijn knie te buigen, tot zover mijn knellende spieren het toe lieten zonder het te forceren. De week erna mocht ik zittend op de tafel mijn knie proberen verder te buigen en oefeningen doen, die ik herkende van jazzballet; op één been staan en een voet gestrekt naar voren, naar zijkant en naar achteren. Mijn knie kon nog steeds geen negentig graden buigen en ik kon mijn been maar tien centimeter optillen. De week erop kreeg ik er loopoefeningen bij.
Slapen was nog steeds niet tof. Ik werd vaak wakker en mijn been was dan weer stijf. Maar ik kon nu wel een poosje op mijn linkerzij liggen. Op rechts was lastig en soms was mijn been zo stijf dat het wel leek of het niet mijn been was. Dan deed ik maar nachtelijke fysio oefeningen en masseerde ik mijn been. Mijn zere been had in de morgen ook altijd een andere kleur dan mijn gezonde been en mijn knie was nog steeds dik. Dat kwam ook doordat ik een paar keer een verkeerde beweging maakte; een verkeerde stap op de trap en een keer mijn been te hoog opgetild.
Ik had mijn laptop op de eetkamer tafel gezet, maar als ik te lang achter elkaar werkte, werd mijn knie vreselijk stijf en leek het wel of hij niet soepel te krijgen was met de oefeningen. Steeds werd ik beperkt door een knellende gevoel in mijn bovenbeen, alsof er een strakke band omheen zat, of kreeg ik kramp in mijn kuit. Ik had inmiddels drie keer fysio gehad, maar het herstel ging mij niet snel genoeg. De rolstoel gebruikte ik niet, dus brachten we die terug. Mijn man had met mijn dochter mijn auto opgehaald bij het werk. Zelf autorijden zat er voorlopig nog niet in. Mijn man bracht mij overal naar toe. Korte stukjes voorin, maar lange stukken dwars op de achterbank, zodat mijn been voldoende steun had.
Week 12
Twaalf weken na het ongeluk was mijn knie nog steeds stijf. Als ik hem boog was het nog steeds alsof er een strakke band boven mijn knie zat, waardoor ik niet verder kon buigen. Ik werd s nachts vaak wakker en dan voelde mijn been zo stijf, dat ik maar even oefeningen in bed deed in de hoop hem weer soepel te krijgen. Ik lag nog steeds niet lekker op mijn linkerzij en op rechts was nog minder.
Doorlopen op de trap lukte ook nog niet. Naar boven toe eerst mijn rechterbeen plaatsen, linkerbeen erbij op de tree en dan weer rechterbeen een tree omhoog en de linker er weer bij. Schuifelen op de trap. En naar beneden eerst linkerbeen, dan rechterbeen erbij.
Op de zolder probeerde ik de hometrainer. Het lukte nog niet. Ik kon niet doortrappen. Ik wilde zo graag weer normaal aan de gang, dus de volgende dag probeerde ik een autoritje van ca. 1,5 km in het dorp. Ik kwam moeizaam in de auto en achter het stuur. Ik dacht dat ik het indrukken en op laten komen van de koppeling wel zou kunnen. Ik kon echter niet mijn voet los boven de koppeling houden, maar moest hem er naast zetten na het schakelen en bij het schakelen weer boven de koppeling plaatsen. Gelukkig was er geen verkeer op de weg, want dat ging dus waardeloos met de koppeling. Onverantwoord om lange stukken te rijden met verkeer op de weg. En daarna had ik last van mijn knie. Dus dat autorijden moesten we nog even uitstellen.
Januari 2023 - Hoe verder?
Na veertien weken lukte het eindelijk om op de hometrainer te fietsen, wel in een lichte stand. Normaal traplopen was nog steeds niet mogelijk zonder pijn. Tijdens de product fotografie op mijn werk ondervond ik wel wat hinder, maar gelukkig kon ik al mijn andere werk, zoals de website bijhouden, persberichten en nieuwsbrieven versturen, social media, brochures ontwerpen en foto's bewerken van uit huis doen.
Nog steeds werd ik wakker met een vervelend gevoel in mijn been, omdat ik op mijn zij had geslapen. Mijn knie was nog steeds stijf als ik wakker werd en anders van kleur. De 'strakke band' die ik net boven mijn knie voelde is er nog steeds, maar minder knellend. Ik kreeg ook nieuwe oefeningen van de fysiotherapeut om meer kracht in mijn been te krijgen voor het traplopen. Door met je rug tegen de deur te staan en langzaam quads maken. Eerst met beide benen en dan op het zere been.
Tijdens een uitstapje, waarbij ik lang in de auto zat en daarna lang stilzat in een zaal, merkte ik goed dat ik nog lang niet was waar ik zijn moet. Als ik eerst maar weer eens durf auto te rijden, dan ben ik niet meer afhankelijk van mijn man, die mij nu overal naartoe brengt.
Maak jouw eigen website met JouwWeb