Er was eens een land waarin alleen kikkers leefden. Dag en nacht was het er een gekwaak van jewelste. De ene kikker wist nog harder te kwaken dan de ander, maar degene met de grootste mond was de koning. Koning Langpoot zat op zijn troon, een groot lelieblad in het midden van de vijver. Hij was de leider van het land geworden, omdat hij het verste kon springen met zijn lange poten. Helaas was dat lang geleden en inmiddels was hij niet meer de beste, want hij was moddervet geworden. Dat kwam door alle dikke vliegjes die zijn onderdanen hem brachten. Maar, daar zat hij niet mee.

Tevreden keek koning Langpoot in het rond. Hij was een gelukkige kikker. De vijver zat weer vol kikkerdril en dat betekende dat er een hele nieuwe generatie onderdanen op komst was. Hij zou ze de fijne kneepjes bijbrengen van het brul kwaken en muggen vangen, van verspringen en onderwater zwemmen. Ja, lachte hij genoegzaam, ze mochten trots zijn op hun koning.

Vanachter een witte lelie gluurden vier paar kikkerogen naar hem.

“Nog even en hij zakt door zijn troon,” fluisterde Kwekje, een fel groen kikkertje met mooie zwarte spotjes op haar vel.

“Hij wordt steeds dikker,” zuchtte haar moeder. “Hij is niet meer de sportieve kikker waar ik verliefd op werd.”

“Hij doet niets anders dan luieren en vliegjes eten,” fluisterde Kwekje. “Ik zou zo graag weer met hem op avontuur gaan tussen het riet.”

“Naar mij wil hij niet luisteren,” antwoordde haar moeder, de koningin. “We moeten een list verzinnen om hem weer aan het springen te krijgen.”

“Misschien als hij door zijn troon zakt,” grijnsde Kwekje, die ineens een goed idee had. Ze besloot haar vrienden om hulp te vragen, om haar plannetje de volgende dag uit te voeren.

Het was vroeg in de morgen en de spinnenwebben tussen het riet glinsterden als witte dekens in de ochtendzon. Na een korte nacht, begonnen de eerste kikkers in de plas weer te kwaken. Kwekje kroop vanuit haar modderige plekje tussen het riet en zag dat haar vader al weer luid kwakend op zijn troon zat, met een hele schare onderdanen om hem heen, die hem de vers gevangen mugjes voerden. Ze schudde haar kopje en dook onder water, om haar vrienden te zoeken.

Achter een paar lisdodden verzamelden ze zich en Kwekje vertelde wat ze van plan was.

“Mijn vader de koning wordt veel te dik. Hij heeft het zelf niet door, maar dit is gevaarlijk voor hem. Als er straks een ooievaar langs komt, kan hij niet meer ontsnappen. Hij is veel te traag geworden.”

“We moeten hem kikkerdrillen,” zei de jonge sergeant van het kikkerleger. “Rondjes springen om de plas en een paar keer per dag de vijver over zwemmen. Dat zal helpen.”

“Dat ben ik helemaal met je eens, maar hij moet het zelf willen, anders helpt het niet.”

Maar hoe krijg je hem zover?” vroeg de sergeant.

“We gaan hem onder water trekken. Als we met een grote groep kikkers hard aan de stengel van het blad trekken, dan zinkt de troon,”

Ze keek haar vrienden grijnzend aan. Tot haar genoegen zag ze hen instemmend knikken en samen zwommen ze onder water naar de troon. Stiekem kropen ze onder het grote lelieblad. Je kon van onderen precies zien waar de dikke koning zat, want naast hem scheen het zonlicht door het blad. Zachtjes telde Kwekje af en bij drie trokken ze allemaal hard aan de stengel. Langzaam maar zeker begon de troon te zinken.

Koning Langpoot had het eerst niet door. De troon wiebelde wat en er kwam een beetje water onder zijn gat. Beetje bij beetje ontstond er een kuiltje op de plek waar hij zat en tot zijn schrik liep er over de rand water in het kuiltje. Wat gebeurde er met zijn mooie troon?

Verschrikt keek hij naar de koningin, die op een lelieblad tegenover hem zat. Die haalde haar schouders op.

“Wat gebeurt er?”

“Je troon zakt in. Je bent te dik,” lachte ze.

“Nee, ik ben niet te dik, ik ben gewoon een grote kikker,” zei de koning beledigd.

“Nee, hoor, je wordt elke dag dikker. Een lekkere prooi voor de ooievaar. Vooral zo doorgaan, dan zinkt je troon op een dag.”

De koning keek bezorgd naar het lelieblad onder hem. Die begon steeds gevaarlijker te wiebelen en er liep steeds meer water in de kuil. Zou zijn vrouw toch gelijk hebben? Werd hij echt te dik?

Ineens ‘plomp’ zakte de hele troon onder water en de koning viel spartelend op zijn rug. Hij draaide zich snel om en probeerde zich af te zetten tegen het blad, om met een grote sprong naar de kant van de vijver te gaan. Maar zijn lange poten, die ooit de sterkste waren geweest,  konden zijn zware kikkerlijf niet langer naar de kant brengen. Hij landde hard tussen het riet en kwaakte van pijn, toen hij met zijn poot op een afgebroken stengel kwam.

Snel keek hij om zich heen of niemand het gezien had, maar een jonge sergeant sprong hem te hulp.

“Ik zag de troon zinken. Laat mij u op de kant helpen,” zei de sergeant.

“Is het niet triest?” vroeg de koning. “Volgens de koningin ben ik te dik geworden. Maar wat moet ik daar aan doen?”

“Daar weet ik wel raad mee,” zei de sergeant. “Ik zal u kikkerdrillen.”

En zo gebeurde het, dat de koning daarna elke dag door de sergeant achterna werd gezeten, om rond de vijver te springen en een paar keer per dag de oversteek te maken. Zijn troon, die allang weer boven water was, dreef onaangetast in het midden van de vijver. Hij durfde er nog niet op te gaan zitten, bang dat hij weer zou zinken.

De koningin had hem ook op dieet gezet. De onderdanen mochten hem geen vliegjes meer voeren. Als hij honger had, moest hij ze zelf maar vangen. Dat ging in het begin niet zo makkelijk, maar hoe meer hij gedrild werd door de sergeant, hoe meer hij afviel. En hoe meer hij afviel, hoe verder hij kon springen om de vliegjes te vangen. Toen tenslotte de nieuwe generatie kikkertjes uit de kikkerdril kwam zwemmen, voelde de koning zich weer helemaal fit om de troon te bestijgen. Vol bewondering keek de jonge aanwinst naar die grote sterke koning op de troon. En de koning? Die voelde zich nog gelukkiger dan hij vroeger was, want nu kon hij hen inderdaad zelf de fijne kneepjes bijbrengen van het brul kwaken en muggen vangen, van het verspringen en onderwater zwemmen. Hij zou ze kikkerdrillen!

 

R.R. Marion