Jasper zat met opgetrokken benen op een bankje in het Vondelpark en klemde zijn dikke jas stevig om zich heen. Hij was zijn hele leven kwijtgeraakt door de ‘Deepfake’ technologie. Hij staarde naar zijn dure iPhone, die in gruzelementen op de grond voor hem lag. Hij was de oorzaak geweest van alles wat mis ging.

Met zijn smartphone kon hij alles besturen. Als hij naar huis reed in de auto, gaf hij zijn AI systeem mondeling opdracht om alvast de verwarming hoger te zetten en de gordijnen dicht te doen. Bij het naderen van de oprijlaan, was een simpel commando voldoende om het hek automatisch te laten open glijden en de garagedeur omhoog te doen. De gekoelde kluis naast het hek, liet hem met een signaal weten of er producten bezorgd waren. Dan stopte hij ernaast, opende met een stemcommando de kluisdeur en pakte de post, boodschappen en andere pakketjes en reed verder.

Zijn bewakingssysteem hield de hele omgeving en alle kamers in huis in de gaten, om inbrekers en andere ongewenste bezoekers tijdig op te sporen en hun signalement scherp vast te leggen.

Alles was geautomatiseerd in zijn leven, zelfs de koelkast bestelde dagelijks de ingestelde aanvullingen bij de supermarkt en het koffieapparaat wist precies hoe hij zijn koffie dronk.

Omdat hij alles via zijn iPhone bestuurde, was deze zelfs beveiligd met een irisscan, net als de toegang op zijn werk. Dat was waarschijnlijk het lek geweest, want van de één op de andere dag ging het mis.

Zijn bewakingssysteem had zonder toestemming opnames gemaakt van zijn slippertje. De video was naar zijn vrouw gestuurd, die direct van hem wilde scheiden. Er was helaas geen geld meer te verdelen, want via stemcommando’s en valse bankopdrachten, was als zijn geld overgemaakt naar goede doelen. Zijn huis stond, zonder dat hij het wist, op verhuursites en zijn toegangscommando’s waren overschreven, waardoor hij zijn huis niet meer in kon. Toen hij bij de politie aangifte wilde doen van diefstal en identiteitsfraude, bleken er allemaal valse aanklachten tegen hem in hun systeem te staan. Terwijl de agent dit voor hem ging uitzoeken, nam hij snel de benen en vluchtte het park in.

Hij kwam er al snel achter dat vluchten in deze computergestuurde maatschappij geen enkele zin had. Nadat hij een paar minuten naar zijn kapotte smartphone had zitten staren, klonken de politiesirenes al bij de ingang van het park. Via de verkeerscamera’s in de stad hadden ze hem snel gevonden. Moedeloos stond hij op van de bank en hield zijn handen omhoog, toen ze hem met getrokken pistolen naderden.

Hij was het zoveelste slachtoffer geworden van de hoge intelligente computers en hun valse hackers.

 

R.R. Marion