Ik vond de leestijl van het boek niet makkelijk. Mijn dochter (30), die dol is op Fantasy, legde het boek na twee bladzijden aan de kant. Ik heb het uitgelezen omdat ik ervan wilde leren en benieuwd was naar het verhaal.

Het verhaal is opgebouwd uit vertellingen van mythes, gedachten, psychologische en politieke intriges.

Ik vond de hoofdpersoon Daeya vermoeiend, begreep de fascinatie voor wilde niallen niet, maar wel dat ze alles wilde weten over de religie die haar intrigeerde.

Daeya is een bastaard prinses, die van haar natuurlijke vader een tweede verschijningsvorm heeft geërfd. Als zij daarin betrapt wordt door de keizer Ciaran en zijn broertje Rhony, volgt er een gevecht, waarbij het broertje licht gewond raakt. Dit heeft politieke consequenties, hoewel Ciaran en Rhony niet weten dat zij het is. De schuld wordt bij een ander volk gelegd, die een aanslag plegen op haar verloofde Brenn. Als zij door de troepen van de keizer wordt meegenomen naar het Stalenpaleis, leert ze de broers beter kennen, vooral het kleine broertje, mede uit schuldgevoel. Je krijgt vooral een inkijkje in de mythes en legendes over het volk waartoe haar natuurlijke vader behoort. Ze probeert haar moeder, koningin Estelle in een richting te duwen die ze eigenlijk niet wil.

Soms is het verhaal verwarrend. Vreemd ook dat ze met haar verloofde sliep, maar later in het boek het gevoel ontstaat dat ze eigenlijk niets van seks moet hebben. De enige romantische scene is daarom een beetje vreemd. Het einde van het verhaal is niet waarop ik hoopte. 

In de schrijfstijl zitten elementen die door meerdere schrijfcoaches worden afgeraden. Iedere houding, gezichtsuitdrukking wordt weergegeven, zodat je als lezer je afvraagt hoe staat, zit, loopt ze nu weer. Als schrijver kun je zelf geen beeld vormen.